Cephalanhus occidentalis Krzew o średnim tempie wzrostu, pokroju w młodości luźnym, a w starszym wieku bardziej gęstym, rozłożystym. Osiąga wys. 1,5 – 2 m przy szer. do 1,5 m. Daje niezbyt liczne odrosty korzeniowe. Posiada ozdobne bordowe liście, które wiosną są z zielonym odcieniem, a jesienią czerwienieją. Liście dość duże 4 – 9 cm dł. i szer. do 5 cm, ząbkowane po obwodzie blaszki. Blaszka liściowa lekko karbowana. Pędy pokryte cierniami pojedynczymi, rozdwojonymi lub potrójnymi. Kwitnie w V żółtymi kwiatami zebranymi w zwisające grona. Kwiaty pachną i przyciągają pszczoły i inne owady zapylające. Krzew stanowi pożytek miododajny. Z kwiatów tych powstają czerwone, owalne owoce w zwisających owocostanach. Zimą są chętnie zjadane przez różne ptaki. Starsze krzewy dają niezbyt liczne odrosty korzeniowe. Odmiana ta jest odporna na rdzę Puccinia graminis. Krzew ten rośnie dobrze na każdej przeciętnej glebie ogrodowej, przepuszczalnej, zarówno o odczynie kwaśnym jak i zasadowym. Stanowisko najlepsze słoneczne dla pełnego wybarwienia lub półcień. Odmiana ta nadaje się do sadzenia w każdym ogrodzie i parku, pojedynczo, w grupach lub jako niewysoki żywopłot sadząc 3 – 4 szt / mb. Na mróz odporny i może być sadzony na terenie całego kraju. Bardzo rzadko spotykana polska odmiana godna szerszego rozpowszechnienia. Wyhodowana przez Włodzimierza Senetę w 1991 roku. Znaleziona w Żelazowej Woli, a wprowadzona do handlu około 1993 roku.
