Wysoki krzew lub małe drzewko o wys. do 8 m i dość szerokiej koronie. Najczęściej posiada pokrój drzewka o kilku pniach, ale można wyprowadzić go na drzewko z jednym, głównym pniem, odpowiednio formując. Liście tego gatunku są dość duże, sercowatego kształtu i pojawiają się późną wiosną. Krótko przed liśćmi na gałęziach, starszych konarach, a nawet na grubych pniach pojawiają się bardzo dekoracyjne, motylkowate i bardzo liczne kwiaty o ładnym różowo-fioletowym kolorze. Główny okres kwitnienia przypada na początek V, a zjawisko pojawiania się pęków kwiatów na grubych pniach nazywa się kauliflorią. Niestety przy bardzo mroźnych zimach i spadkach temperatury poniżej – 20°C pąki kwiatowe , zawiązujące się w poprzednim roku marzną i krzew ten nie kwitnie. Te bardzo atrakcyjne kwiaty są miododajne. Z kwiatów powstają płaskie krótkie strąki. Judaszowiec ma niewielkie wymagania glebowe i dobrze rośnie na glebach średnio żyznych, próchnicznych, ale i na piaszczystych. Suszę znosi dobrze i daję sobie dobrze radę podczas długich okresów bez opadów. Podłoże powinno być przepuszczalne. Jest drzewkiem, które wymaga zasadowego odczynu gleby i stanowiska słonecznego, ale zacisznego, osłoniętego od mroźnych wiatrów. Judaszowiec może być sadzony w zachodniej części kraju , gdyż tylko tam znosi mroźne zimy. Młode egzemplarze powinny być okrywane. Pomimo tego, jednak warto judaszowca kanadyjskiego wprowadzać do większych ogrodów, parków, a nawet zieleni w mieście, gdyż jest jednym z najbardziej odpornych gatunków tego rodzaju. W Ogrodzie Botanicznym w Poznaniu rosną okazałe egzemplarze, a zdjęcia obok są tam zrobione. Judaszowiec kanadyjski w naturze rośnie w północnej i środkowej części Ameryki Północnej.
