Taxodium distichum
Cypryśnik błotny to oryginalne drzewo o średnim tempie wzrostu pochodzące z Ameryki Północnej. W Polsce osiąga wysokość do 20 m i może dożyć 200 lat. (Inne odmiany)
Cypryśnik błotny w młodości posiada pokrój regularny, stożkowaty, a starsze egzemplarze mają koronę cylindryczną i gęsto ugałęzioną. W swej ojczyźnie dorasta chociażby do nawet 50 m i może żyć aż 1000 lat. Posiada miękkie, grzebieniaste igły, sezonowe, rozwijające się dość późno wiosną w maju. Jesienią drzewo jest bardzo dekoracyjne z przebarwiających się igieł na kolor pomarańczowo-brązowy i długo utrzymują się na gałęziach, nawet do grudnia po czym opadają. Drzewo posiada specyficzne wymagania, gdyż dla prawidłowego rozwoju wymaga gleb wilgotnych, mokrych łąk, bagnistych terenów, brzegów stawów, jezior, rzek, a nawet może być odziomek stale zanurzony w brzegu wód. Doskonale znosi długotrwałe zalewanie. Ponadto dobrze sobie z takimi warunkami radzi dzięki specjalnym korzeniom oddechowym, które nazywamy pneumatoforami. Są to rosnące ponad poziom bagniska, wody oryginalne, wydłużone twory.
Drzewo to wymaga stanowiska słonecznego, gdyż jest światłożądne. Sadzić należy egzemplarze 4 – 6 letnie, gdyż takie wytrzymują niską temperaturę. Jednakże starsze drzewa są całkowicie odporne na mróz i sadzić można cypryśnika prawie w całym kraju – oprócz najsurowszych części. Dobrze znosi warunki miejskie. Drzewo pochodzi naturalnie z poł.-wsch. części USA i wzdłuż wybrzeża Atlantyku. Sprowadzono je do Europy w 1640 roku. Godny uwagi rarytas dla posiadaczy podmokłych terenów, stawów itp., oraz dla zieleni parkowej i miejskiej.